Κι όπως άλλοι είναι συνηθισμένοι στον παφλασμό της θάλασσας ή στο ασίγαστο θρόισμα ενός δάσους με σημύδες κι ακούνε τον παφλασμό ή το θρόισμα ακόμα κι αν -για κάποιο λόγο- σταματήσουν τα κύματα ή οι σημύδες να βομβίζουν, έτσι και κείνοι άκουγαν για μέρεςμετά, με κάποια μελαγχολική διάθεση, τα κουδούνια των Τράγων στον αέρα, βρίσκοντάς το περίεργο που οι ίδιοι οι τράγοι έλειπαν...

Ή όπως όταν βρέχει ασταμάτητα, για μέρες -και κάποτε αίφνης σταματάει: δεν είναι τότε ακριβώς που ακούμε πραγματικά τη βροχή; Που συνηθήσαμε στο άκουσμά της και δεν μας έκανε πια εντύπωση, και μόνο όταν σταμάτησε την αντιληφθήκαμε; Δεν συνέβη, όταν όλα ησυχάζουν εκεί έξω, να σκεφτούμε 'έβρεχε', ενώ όσο έβρεχε μας διέφευγε το συμβάν και ο ήχος;

Αν ήμουν σίγουρη ότι θα μπορώ να γράφω και μετά θάνατον, θα πέθαινα κάθε χρόνο ή τουλάχιστον χρόνο παρά χρόνο.

Πάει κιόλας πολύς καιρός που περιμένω την ώρα και την στιγμή να γράψω για κάποια δάκρυα της παιδικής μου ζωής, που, ενώ κανείς δεν μου τα δίδαξε, μου δίδαξαν εκείνα κάτι.